Product Description

Road Trip για singles – Λουτρά Πόζαρ μέχρι τη Θεσσαλονίκη! Όλο αυτό με ένα γραφείο τουρισμού, σε ένα γεμάτο λεωφορείο. Και είσαι μόνη/μόνος.

 

Πόσο πιο mainstream μπορεί να είναι ένα ταξίδι;  Λουτρά Πόζαρ, καταρράκτες Έδεσσας, Θεσσαλονίκη για καφέ. Και όλο αυτό με ένα γραφείο τουρισμού, σε ένα γεμάτο λεωφορείο.  Και είσαι μόνη/μόνος.

Κοιμηθήκατε από τη βαρεμάρα στη μέση της πρότασης, να υποθέσω; Και όμως, και όμως, έχω να σας δώσω πολύ διαφορετική εικόνα των πραγμάτων! Ας αρχίσουμε από τα βασικά: ταξιδεύω πάντα μόνη, δεν οδηγάω, έχω ελεύθερο χρόνο μόνο τα Σαββατοκύριακα.  Καταλαβαίνετε, οι επιλογές για τέτοια ταξίδια είναι πολύ περιορισμένες. Και εδώ που τα λέμε, πόσο μακριά μπορείς να φτάσεις μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο;  Μέχρι την Θεσσαλονίκη μάλλον, και πολύ μου είναι. Ευτυχώς έχω μια ατέλειωτη στίβα με αδιαβαστα βιβλια, οπότε μετά από 6 ώρες στο λεωφορείο ένιωθα μόνο ικανοποίηση και χαρά.

Κλείνουμε λοιπόν το βιβλίο και ορμάμε στα Λουτρά Πόζαρ! Σάββατο βράδυ, κρύο, πολύς κόσμος. Αξίζει, με ρωτάτε; Και βέβαια αξίζει! Το νερό είναι ζεστό, σαν βρασμένο γάλα, αγκαλιάζει το σώμα, και την ίδια ώρα νιώθεις πως λιώνουν στο πρόσωπο σου οι χιονονιφάδες.

 

 

Έχεις αυχενικό και θες να κάτσεις λίγο κάτω από τον καταρράκτη με ζεστό νερό; Επιλέγεις την μικρή πισίνα. Πρόσεχε μόνο, μην κουβαλάς μαζί σου πολλά πράγματα γιατί δεν έχει ντουλάπες που κλειδώνουν. Οπότε γρήγορα αλλάζεις στα “έξω” αποδυτήρια , βάζεις το μπουρνουζι σου , παίρνεις την πετσέτα και τρέχεις στα λουτρά. Πάρε και σκούφο, άκου τη μαμά , άκου τι σου λέει.  Αυτό έκανα, έκατσα 15 λεπτά στην υπέροχη φυσική πισίνα, όμως ο κόσμος ερχόταν και ερχόταν , αρχίσαμε να μοιάζουμε με φοιτητές Ιούνιο μήνα στο λεωφορείο 608. Σαρδέλες δηλαδή. Βρασμένες.

Πήρα λοιπόν το καπελάκι μου, το σκουφάκι δηλαδή, και έτρεξα γρήγορα στην επόμενη πισίνα. Είναι 3-5 λεπτά πιο μακριά, όμως ! τα αποδυτήριά της είναι κλειστά, δεν πέφτει χιόνι στο βρακί σου, και υπάρχουν μέχρι και τα σεσουάρ μαλλιών εκεί. Συγκινήθηκα σε από τόσο πολιτισμό. Βούτηξα σε μεγάλη πισίνα, είδα να χιονίζει γύρω. Τι άλλο να θέλει η ψυχή μου; Σωστα, το φαΐ!

Τι λέτε; Θα έχει φαγητό; Ήμουν λίγο άτυχη και το εστιατόριο ήταν κλειστό, η καφετέρια είχε μόνο καφέδες, το στομάχι μου πήρε την απόφαση να περπατήσει μέχρι το διπλανό χωριό για να βρει καμία μπριζόλα. Προσοχή! Αν κάνετε το ίδιο φροντίστε να έχετε μαζί σας κάποιο φακό γιατί ο δρόμος δεν έχει ούτε ένα φανάρι και περπατάς μέσα στο απόλυτο σκοτάδι για κάνα δεκάλεπτο. Όμως τι είναι εκείνο το φως ; Είναι η πρώτη ταβέρνα στο δεξί μας χέρι! Λέγεται “Χωριάτικο” και σερβίρει τα καλύτερα μανιτάρια που έχω φάει στην Ελλάδα (με εξαίρεση την Τήνο, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία).

 

 

Ξημερώνει μια άλλη μέρα στην Αριδαία όπου έμενε η ομάδα μας. Δίκλινο δωμάτιο μόνο για τη χάρη μου, θέρμανση και άφθονο ζεστό νερό – τα τρία βασικά πράγματα που κάνουν την διαμονή να φαίνεται υπερτελεια. Και καλό στρώμα. Και καλό πρωινό. Και να μην χτυπάνε οι καμπάνες. Πολλά θέλω;

 

 

Από την Αριδαία είναι μια ώρα δρόμος μέχρι την Έδεσσα. Προλαβαίνω να διαβάσω ακριβώς τα πρώτα τρία κεφάλαια στο τρίτο μου βιβλίο, σχεδόν λυπάμαι που φτάνουμε τόσο γρήγορα.

Σαν γνήσια Αθηναία ψάχνω απεγνωσμένα για καφέ, όμως πρέπει κάπως να βολευτώ με το τρεχούμενο νερό που είναι παντού. Κατεβαίνω στο πάρκο και χάνομαι εκεί για 2 ώρες, ξεχνάω και τον καφέ που έψαχνα. Η δύναμη του νερού στους δύο καταρράκτες μου μοιάζει με δύναμη του ωκεανού. Άγρια ομορφιά που σου κόβει την ανάσα.

Όλα είναι πολύ καλά οργανωμένα, μπορείς να κάτσεις στο παγκάκι απέναντι και να απολαύσεις τη θέα. Ειδικά το πρωί, όταν ο ήλιος μόλις βγαίνει, σταγόνες του νερού τρέμουν στο φως, φτιάχνουν ουρανοτοξα, και σου γαργαλανε το δέρμα, αν τόλμησες να πλησιάσεις πολύ κοντά. Μπορείς να περπατήσεις πίσω από το μεγάλο καταρράκτη και είναι μια πολύ δυνατή εμπειρία.

 

 

Μετά από μια βόλτα στο πάρκο γύρω καταλήγουμε σε μια καφετέρια πάνω από τους καταρράκτες, με τρεχούμενο νερό κάτω από τα παράθυρά της. Η καφετέρια έχει πολύ όμορφη διακόσμηση, καλές τιμές ( περίμενα πιο ψηλές) , και μεγάλα μπαλκόνια για καλοκαιρινές μέρες.  Εδώ βρίσκω επιτέλους τον καφέ μου και παίρνω δυνάμεις να συνεχίσω το ταξίδι μου.

 

 

Αλλά ζει ο άνθρωπος με έναν καφέ; Εγώ σίγουρα όχι! Οπότε τρέχω πίσω στο λεωφορείο που με πηγαίνει στη Θεσσαλονίκη. Εκεί ψωνίζω τα τσουρέκια, χαζεύω τους ανθρώπους στη παραλία, βλέπω γεμάτες καφετέριες , ζευγαράκια να φιλιούνται κάτω από το Λευκό Πύργο. Η πόλη ζει με τους ρυθμούς της, πάντα πρόθυμη να με ταΐσει, πάντα χαρούμενη που φεύγω και την αφήνω στην ησυχία της.

 

 

Άλλες 7 ώρες στο λεωφορείο και τελειώνει το διήμερο που μου χάρισε τόσες όμορφες στιγμές.
Εδω να πω ότι αν φοβάσαι να ταξιδεύεις μόνη/μόνος σου – οι εκδρομές με γραφείο τουρισμού είναι μια πολύ καλή λύση. Έχεις τον/την σύνοδο σου, αλλά έχεις και μια σχετική αυτονομία στις μετακινήσεις.

Και αν θέλεις να πας και με την οικογένειά σου στα Λουτρά Πόζαρ, διάβασε την εμπειρία της Μάγδας εδώ! Αγάπησες την Έδεσσα;;; Διάβασε και αυτό εδώ για να είσαι έτοιμος!!! Για περισσότερες προτάσεις ακολούθησέ μας και στο Instagram! Ανακάλυψε μαζί μας περισσότερες εναλλακτικές ιδέες και προτάσεις για όλη την οικογένεια.

Να προσέχετε και να ταξιδεύετε, λοιπόν!